توحید صمدی قرآنی

کار فیلسوف این است که یک عمر در همین حد وسط دور می زند«می فزاید بر وسائط فلسفی».ولی صفی،دنبال الفاظ و حد وسط نیست،بلکه دنبال شهود حضرت حق است و آنچه برای او مهم است مشاهده است. و انسان با شهود و مشاهده آرام می گیرد.

آنها که به مقام عرفان رسیده اند،هنرشان این است که:دل اسباب را می شکافد و به مسبب پی می برند.یعنی معتقد میشود که مسببی،سببهای موجود در عالم را سبب کرده است.

مولانا در چند مورد_در مثنوی_بحث سبب را طرح کرد که قابل توجه و دقت است و اگر کسی بخواهد(در واقع)از عالم لذت ببرد و جهان برای او قابل تحمل شود،نیازمند به این است که:این بحث ها برایش خوب روشن شده باشد.مولانا می فرماید:

با حضور آفتاب خوش مساغ         روشنایی جستن از شمع و چراغ

بی گمان ترک ادب باشد زما       کفر نعمت باشد و فعل هوی

استعانت جستن از غیر خدا       مرد را بی شک فزاید ابتلا

[مثنوی-دفتر ششم-بیت3390و3391]

این نشانه حماقث انسان است که با وجود خورشید عالم افروز ،به سراغ شمعی برود.زیرا منبع تمام انرژیها_در عالم طبیعت_خورشید است.حال با وجود خورشید،روشن کردن شمع،بی شک نشانه حماقت است.

در نظام هستی اگر کسی با وجود خداوند،موجود دیگری را موثر بداند،نشان حماقت اوست و موجب ابتلای او به مشکلات است.

ادامه دارد........