یکی از مسائل مهم دین ما اعتقاد به معاد و جزا اعمال انسان است که به قول حضرت استاد صمدی آملی(روحی فداه)به جای آنکه وسیله پیشرفت و تعالی روحی ما قرار بگیرد عامل عقب افتادگی ما شده است که یک قیامت نسیه ای را در ذهن خود می انگاریم و خیال میکنیم که در امتداد زمان یک واقعه ای اتفاق می افتد و همه را محاسبه می کشند و غافل از تمامی مسائل رصین و اصیل دینی که خود مبین تمامی مسائل جهانی است ،الفاظی بین ما افتاده است که خود هم از آنها خبری نداریم و معانی آنها را نمی فهمیم ولی باعث جنجال ها و به وجود آمدن فرق مختلف شده است.
مثلا می گوییم ما شیعیان به معاد جسمانی اعتقاد داریم ولی حتی معنای جسم را نمی دانیم،
حرف نشنیده ایم و در مادیات مستغرق شده ایم،که به قول جناب مولانا:
جانور فربه شود از نیش و نوش آدمی فربه شود از راه گوش
به مانند چهار پایان فقط به دنبال سیر کردن شکم شده ایم و حتی علم نازنین که باید وسیله تعالی روحی ما قرار بگیرد و ما را با حقایق نظام هستی آشنا کند وسیله أکل و خوردن ما گشته است.
درس می خوانیم که مدرک داشته باشیم،و شغلی داشته باشیم،و برای غیر خود که جسم مادی ماست کار میکنیم
در زمین مردمان خانه مکن کار خود کن کار بیگانه مکن
کیست بیگانه تن خاکی تو کز برای اوست غمناکی تو
مشک را بر تن مزن بر جان بمال مشک چبود ؟نام پاک ذوالجلال
و همچو کودکان،که به دنبال مویزی می گرید به دنبال دنیاییم و غفلت از خداوند و غافل از تمامی عوالم ملکوتی
به قول مولانا:
ما بدانستیم ،ما این تن نی ایم از ورای تن به یزدان می زی ایم
کودکی گرید پی جوز و مویز پیش عاقل باشد آن بس سهل چیز
پیش دل جوز و مویز آمد جسد طفل کی در دانش مردان رسد
هر که محجوب است او خود کودک است
مرد آن باشد که بیرون از شک است
به دروغی دل خوش کرده ایم و به سرابی امیدواریم،نمی دانیم به کدامین سو حرکت میکنیم
این دروغت این تن فانی بود راستت آن جان ربانی بود
آیا موجوداتی که اطراف ما را فراگرفته اند جز سرابی اند؟
و از همین رو است که نظام هستی را عالم خوانده اند به آن دلیل که همچو علم و نشانه ای فقط به دنبال نشان دادن حقیقتی دگر است و یا عالم را جهان هم می خوانیم و این از آن رو است که دم به دم عالم بر اساس حرکت جوهری و تجدد امثال در حال جهیدن است که به قول حضرت مولایم (روحی فداه):
زبس تجدید امثالش سریع است جهان را هر دمی شکل بدیع است
و یا جناب مولانا می فرمایند:
دم به دم نو می شود دنیا و ما بی خبر از نو شدن اندر بقا
بلی،خیلی اسرار هست که ما نمی فهمیم که نمی فهمیم که نمی فهمیم و حق ماست که تا ابد الدهر در جهل مرکب بمانیم،
خوشا به حال کسانی که تلنگری بخورند و به راه بیفتند و در مسیر الهی ،انسانی خویش قدم بردارند
خوشا آن جذبه که نا گاه رسد بر دل مردم آگاه رسد
این عالم سایه و نشانه است از برای یک حقیقت واحد در نظام هستی ،که به قول حافظ شکر سخن:
این همه نقش و می و رنگ نگارین که نمود یک فروغ رخ ساقی است که بر جام افتاد
و همه ما به دنبال این سایه و غرق در این سایه ایم و غافل از حقیقت و اصل این سایه،که به قول جناب مولانا:
مرغ بر بالا پران و سایه اش می رود بر خاک پران مرغ وش
ابهلی صیاد آن سایه شود می دود چندان که بی مایه شود
بی خیر کاین عکس آن مرغ هواست بی خبر که اصل آن سایه کجاست
یا الله،........
این خطاب آخری را هم به خودم بگویم که:
و لا تکونوا کالذین نسوا الله فانساهم انفسهم
باری سر خویش گیریم و راه پرستش در پیش
از نوشته های بنده حقیر کمتر از قطمیر
