شرح صدر انسانی

ز قرآن و ز آیتهاى قدرش

به بین این خاک زاد و شرح صدرش

تبارک صنع صورت آفرینى

چه صورت ساخت از ماء مهینى

از این حبه که رویانید از گل

در و قرآن شود یکباره نازل

نگر در حبه نطفه چه خفته ست

در این یکدانه هر دانه نهفته ست

چو تو یکدانه هر دانه هستى

ندارد مثل تو یکدانه هستى

تبرک از حدیث لیله القدر

بجویم تا گشاید مر تو را صدر

جدیثى کان تو را آب حیاتست

برایت نقل آن اینجا براتست

به تفسیر فرات کوفى اى دوست

نظر کن تا در آرى مغز از پوست

امام صادق آن قرآن ناطق

یکى تفسیر همچون صبح صادق

بفرموده ست و بشنو اى دل آگاه

که لیله فاطمه ست و قدر الله

چو عرفانش بحق کردید حاصل

به ادراک شب قدرید نائل

دگر این شهرنى ظرف زمانست

که مومن رمزى از معنى آنست

ملائک آن گروه مومنینند

که اسرار الهى را امینند

مر آنان را بود در روح موید

که باشد مالک علم محمد

مراد روح هم که روح قدسیست

جناب فاطمه حوراى انسیست

بود آن لیله پر ارج و پر اجر

سلام هى حتى مطلع الفجر

بود این مطلع الفجر ممجد

ظهور قائم آل محمد صلى الله علیه و آله

در این مشهد سخن بسیار داردم

ولیکن وحشت از گفتار دارم

که حلق اکثر افراد تنگست

نه ما را با چنین افراد جنگست

بجنگم با خودم ار مرد جنگم

که از نفس پلیدم گیج و منگم

چرا با دیگرى باشد حرابم

که من از دست خود اندر عذابم

چه در من آتشى در اشتعالست

که دوزخ را ز رویش انفعالست

مرا عقل و مرا نفس بد آیین

گهى آن مى کشد گاهى برد این

بسى از خویشتن تشویش دارم

همه از نفس کافر کیش دارم

اگر جنگیدمى با نفس کافر

کجا این وحشتم بودى به خاطر

ولیکن باز با رمز و اشارت

بیارم اندکى را در عبارت

وجود اندر نزول و در صعودش

بترتیبست در غیب و شهودش

در این معنى چه چاى قیل و قالست

که طفره مطلقا امر محالست

توانى نیز از امکان اشرف

نمایى سیر از اقوى به اضعف

به امکان اخس بر عکس بالا

نمایى سیر از اضعف به اقوى

لذا آن را که بینى در رقیقت

بیایى کاملش را در حقیقت

نظر کن نشات اینجا چگونه

از آن نشات همى باشد نمونه

شنو در واقعه از حق تعالى

لقد علمتم النشاه الاولى

اگر عارف بود مرد تمامى

تواند خود به هر حد و مقامى

به باطن بنگرد از صقع ظاهر

ز اول پى برد تا عمق آخر

محاکاتى که اندر اصل و فرعست

به سان زارع و مزروع و زرعست

برو بر خوان تو نحن الزارعون را

بیابى زارع بى چند و چون را

که بر شاکلت خود هست عامل

چه کل یعمل  را اوست قائل

نزول اندر قیودست و حدودست

صعود اندر ظهورست و شهودست

شب اینجا نمودى از حدودست

بسى شبها که در طول وجودست

چنانکه روز رمزى از ظهورست

ظهورست هر کجا مصباح نورست

خروج صاعد از ظلمت به نور است

که یومست و همیشه در ظهورست

چو صاعد دمبدم اندر خروجست

پس او ایام در حال عروجست

نگر اندر کتاب آسمانى

به حم سجده تا سرش بدانى

عروج امر با یومست و آن یوم

بود الف سنه مقدارش اى قوم

زالف سنه هم مى باش عارج

به خمسین الف سنه معارج

ولى این روز خود روز خداییست

نه هر روزى بدین حد نهاییست

نه هر یومى از ایام الهیست

که آن پیدایش اشیاء کماهیست

چو عکس صاعد آمد سیر نازل

لیالى خوانیش اندر منازل

لیالى اندر اینجا همچو اشباح

لیالى اندر آنجا همچو ارواح

بدان بر این نمط ایام و اشهر

که مى آید پدید از ماه و از خور

شب قدر اندرین نشاه نمودى

بود از لیله القدر صعودى

چو ظلى روز اینجا روزها راست

که یوم الله یوم القدر صعودى

مر انسانى که باشد کون جامع

شب قدرست و یوم الله واقع